Categorie: Humanisme

Dit opiniestuk is gebaseerd op het nieuws bericht Overheden willen snel politiek scoren met hulp op nieuws.nl.

Oxfam Novib concludeert in het bericht dat

Overheden geven steeds meer hulp aan landen die zij politiek en militair belangrijk vinden. De hulp is vaak niet effectief en slecht opgezet

Op zich is niet verbazingwekkend, want uiteindelijk lijkt alles wat overheden doen een diepere politieke reden te hebben. Daarbij wordt dan al gauw meer naar de electorale winst gekeken, dan naar de echte hulpverlening. Dramatisch voorbeeld uit het recente verleden is de door PvdA-dwang afgebroken Afghanistan-missie. Het electorale gewin van de partij bij de verkiezingen die kort daarop volgden was belangrijker dan het lot van duizenden, tienduizenden Afghanen in de gebieden waar de Nederlandse militairen actief waren. Ondanks de soms dramatische oproepen van militairen, betrokkenen en zelfs nabestaanden van gesneuvelde militairen om toch vooral te blijven, was het electorale gewin het belangrijkst.

Zoals directeur Farah Karimi stelt, is dit inderdaad een zorgwekkende ontwikkeling. Het egoïsme viert weer hoogtij, in dit geval door het eigen politiek belang wat achter de ‘hulpverlening’ zit. Als dan ook nog geconcludeerd moet worden dat de hulp de allerarmsten niet bereikt, slecht opgezet is, en geen bijdrage levert aan de bestrijding van armoede, is wel duidelijk dat het mededogen met de medemens weer ver te zoeken is.

Helaas moeten we ook constateren dat Oxfam Novib steken laat vallen. Als voorbeeld worden Congo en Irak aangehaald, met de bedragen die per inwoner aan hulpverlening zijn gegeven. Maar gaat hulpverlening alleen om geld? Of de hoeveelheid geld per inwoner? Zeker als gebruik gemaakt wordt van lokale leveranciers en bedrijven om de hulp in te kopen, en medewerkers die betaald worden, kan door het prijsniveau in het betreffende land een vreselijk scheef beeld ontstaan door deze simplistische benadering.

Daarnaast moeten we helaas concluderen dat ook Farah Karimi bepaald niet vies is van een aanzienlijke geldstroom haar kant uit. Met een inkomen van ca. drie keer modaal verleent ze haar hulp ook voor een groot deel uit eigenbelang.

Dat neemt echter niet weg dat de gesignaleerde ontwikkeling waarbij ‘hulpverlening’ als marketinginstrument voor politici wordt ingezet een kwalijke ontwikkeling is.

Een positief signaal is dat hulpverleners wel steeds vaker in gevaarlijke gebieden durven werken. Dat is een ontwikkeling die respect afdwingt. Er zou wat mij betreft ook meer aandacht moeten zijn voor de hulpverleners die tijdens hun werk gesneuveld zijn, dan voor politici die keer op keer dezelfde holle beloften weten op te dreunen.

De reactie van Knapen (CDA), via een woordvoerder, is typerend. Enerzijds roept het al vraagtekens op dat hij via een woordvoerder reageert. Dan kan hij straks zeggen dat hij het niet gezegd heeft, maar dat is feitelijk niet meer dan een typerend slappe houding van de tegenwoordige tijdgeest van je verschuilen achter of iemand anders of regeltjes. Zeker in de ontwikkelingshulp hebben we mensen nodig die verantwoording durven dragen. Die keuzes durven maken die waarschijnlijk geen electoraal gewin opleveren, maar die daadwerkelijk mensenlevens raken door echte, liefdevolle hulpverlening.

De reactie van de woordvoerder is ook veelzeggend:

Daarbij wordt niet alleen gekeken naar veiligheid en stabiliteit, maar ook naar effectiviteit en relevantie voor onder meer armoedebestrijding en zelfredzaamheid

Het eerste wat mij opvalt is de volgorde. Veiligheid en stabiliteit staan vooraan, dus helaas voor de mensen die in die gebieden leven, en de hulp het hardst nodig hebben, maar dat durven we niet aan.

Daarmee haalt hij gelijk zijn volgende opmerking

Politiek willen scoren is volgens de woordvoerder niet aan de orde

volledig onderuit. We weten allemaal dat het Nederlandse volk graag wil helpen, maar o wee als er slachtoffers vallen. Weer denk ik aan de afgebroken missie in Afghanistan. De steun van het volk was groot, maar toen het eerste slachtoffer viel haakte opeens een groot deel af. Het is mij altijd een raadsel geweest in wat voor fantasiewereld deze mensen leven.

We wisten van tevoren dat we ‘onze’ jongens naar een gebied stuurden waar niet met losse flodders wordt geschoten. Waar de geluiden van fluitende kogels en aankomende raketten niet worden voortgebracht door een Home Theater Set aangesloten op een HD-TV. Waar explosies niet in elkaar gezet worden door stuntteams uit Hollywood. Waar doden niet een paar minuten later aan de bar staan elkaar feliciterend met de schitterende acteerprestatie, maar waar de oorlog een bittere realiteit is.

Het was vanaf het begin van de missie geen vraag of er slachtoffers zouden vallen, maar alleen wanneer en hoeveel. Met ieder slachtoffer zag je de steun van het Nederlandse volk voor de missie afnemen. We hebben ‘onze jongens’ daarmee in de kou laten staan. We gingen om de mensen te helpen, en tegelijkertijd wisten we dat een deel van de taken gevechtstaken zouden zijn.

Maar met dit in gedachten, en de volgorde in zijn opmerking, maakt de woordvoerder duidelijk dat politiek gewin nog steeds belangrijker is dan echte hulpverlening.

Bron: Nieuws.nl
Disclaimer: De in het artikel weergegeven mening is de mening van de auteur en geeft op geen enkele wijze de mening van Goldmine Media als organisatie weer