Kinderen werden in communes van Bhagwan seksueel misbruikt. ‘Er waren geen grenzen, seks was overal’
Wanneer het gaat over seksueel misbruik wordt steevast gewezen naar de katholieke kerk en wordt dat door velen aangegrepen als “excuus” om niets meer met God te maken te willen hebben. Wat me ook opviel: Artikelen met een inhoud als deze staan vaak openbaar als het om het christendom gaat, maar nu verstopt Trouw deze achter een betaalmuur? Gelukkig mag je artikelen ter lering wel vrijelijk delen en hier valt heel wat te leren!
Dat is uiteraard een non-argument, want seksueel misbruik buiten de katholieke kerk blijkt vele malen groter en nu komt ook de waarheid over de Bhagwan-beweging aan het licht. Het blijkt een grote orgie te zijn. Een reactie.
In Maroesja Perizonius’ nieuwe documentaire vertellen kinderen uit de Bhagwangemeenschap over kindermisbruik. ‘Ik ervaarde dat als normaal.’
Hoe erg moet dat seksueel misbruik dan geweest zijn als kinderen het “als normaal” beschouwden? Dan gaat het dus duidelijk niet meer over incidenten.
Op de gekleurde notitieblaadjes die Maroesja Perizonius uit een doos pakt, staan krabbels in verschillende handschriften. Ze leest er één voor, een oranje briefje. ‘Lieve Chandra, het is zo heerlijk om bij je te zijn. Ik vind het heerlijk om met je naar bed te gaan, om je lichaam te voelen, het is fantastisch!’
Je zou er braakneigingen van krijgen. Dit wordt geschreven door een volwassen man aan een kind. En dit wordt dan ook nog “normaal” gevonden. Ik ben sprakeloos!
Het is de openingsscène van Perizonius’ documentaire Children of the Cult (‘kinderen van de sekte’) die onlangs te zien was op ITV in Engeland. Chandra was de naam die de Amsterdamse Maroesja Perizonius (1971) als zesjarige sannyasin – volgeling – van goeroe Bhagwan had gekregen.
Chandra ontving de briefjes in 1984, in de Amsterdamse Bhagwancommune waar ze ruim een half jaar met haar moeder woonde. De afzender van het lieve briefje was een man van dertig. Zij was dertien. “Ik ervaarde dat als normaal.”
En man van 30 met een meisje van 13. Need I say more?
Wat, wie, was Bhagwan ook al weer?
Verspreid over ruim vijftig landen waren er in de vroege jaren tachtig ongeveer zeshonderd communes vol sannyasins. Ze gingen gekleed in het oranje met een mala om de nek, een houten ketting met de foto van Bhagwan. Ofwel Indiër Rajneesh Chandra Mohan (1931–1990). Toen hij als filosofiestudent ‘verlicht’ werd, nam hij Bhagwan (‘gezegende’, ‘god’) als titel aan, later werd dat Osho. Wereldwijd had hij vele tienduizenden volgelingen. Nederland telde drie communes en enkele duizenden sannyasins.
Ik kan me ze nog herinneren. Tijdens een schoolreisje van de zesde klas lagere school kwamen wij ze tegen op een plein in Antwerpen of Brussel. Ze probeerden actief zieltjes te winnen en wat wij toen nog niet beseften, was dat ze van de hele groep leerlingen feilloos de zwakste schapen aanspraken. Gelukkig grepen onze leerkrachten direct in, maar het is wel typerend wie ze als slachtoffer uitzochten.
Maar hier wisten we niets van!
Perizonius vertelde eerder al over haar vroege ontmaagding, in de bekroonde Nederlandse documentaire Communekind (2004) en het boek De droom van mijn moeder (2006).
Nu is haar toon anders. Bezigde ze eerder geen woorden als ‘verkrachting’ en ‘misbruik’, nu doet ze dat wel. De afzenders van de kleurige briefjes zijn ‘daders’ geworden. “Het zijn bewijsstukken, waardoor de daders niet wegkomen. Het heeft me veertig jaar gekost om te onderkennen wat hun misbruik teweeg heeft gebracht, bij mij en anderen.”
Je ziet dus dat de beleving van het slachtoffer in de loop der tijd verandert. Hoewel zij 20 jaar geleden al naar buiten kwam met het seksuele misbruik is haar taalgebruik krachtiger geworden, hoewel we nu juist in een tijd van afzwakking leven.
Perizonius’ nieuwe documentaire is het schrijnende relaas van kinderen van toen, die, nu vijftigers, harde oordelen vellen. De drie meisjes en één jongen vertellen hoe ze als sannyasin-tieners seks hadden met veel mannen. “We waren seksslaafjes.”
Kinderen als seksslaafjes. Parallellen met de islam komen in mij op. Jaren geleden werd er een documentaire uitgezonden over schandknapen in Pakistan. Seksslaafjes van moslim mannen en welkom tot hun 18e. Daarna moesten ze nieuwe schandknaapjes ronselen of werden ze uit de gemeenschap verstoten.
De kinderen waren dus niet van hun ouders, maar collectief bezit; ze woonden gescheiden van hun ouders in de commune. Op hun beurt waren die ouders druk bezig met zichzelf en hun verlichting, vertelt Perizonius, wat pedagogische verwaarlozing in de hand werkte. “Bhagwan zei vaak dat als je aan je ontwikkeling wilde werken, je je beter kon laten steriliseren. Kinderen waren hinderpalen op het pad van de verlichting.”
Een tegenovergestelde leer
In de Joodse en christelijke traditie zijn kinderen een geschenk van God. Dat is dus het compleet tegenovergestelde van de leer die Bhagwan verkondigt. Kinderen als “hinderpalen”, een cynischer ontmenselijking is nauwelijks mogelijk! “Collectief bezit”, hoe klein is dan de stap naar seksueel misbruik nog?
Filmmaakster Perizonius noemt het ‘systemisch kindermisbruik’. Die ervaring heeft de Amerikaanse Sarito Carroll (1968), die in de documentaire haar verhaal doet, ook, vertelt ze via een videoverbinding vanuit Colorado. Zij zat begin jaren tachtig met haar moeder in de Bhagwancommune in Poona (India) en later in Oregon (VS).
Het blijkt dus geen incident te zijn. Het was niet beperkt tot de Amsterdamse commune waar Perizonius deel van uitmaakte, maar het was onderdeel van de leer van Bhagwan. Is het niet opvallend dat heel veel sektes en valse leringen zo extreem gefocust zijn op seks, op “vrije” seks. De meeste beperken het dan nog tot seksueel contact onder volwassenen, maar Bhagwan ging dus een stap verder en binnen die sekte werden kinderen massaal misbruikt.
“Mijn jeugdervaringen hebben me decennia achtervolgd. Ik durfde het nooit hardop te zeggen. Nu wel: wat mij onder het mom van liefde en licht is aangedaan, was regelrechte verkrachting.”
We kennen het allemaal wel. “Onder het mom van” of “In naam van” worden de grofste gruwelijkheden gepleegd en dat wordt dan “liefde” of “verlichting” genoemd. Zo worden er ook allerlei onterechte misdaden aan het christendom toegedicht die bij verdere analyse gepleegd werden door anti-christelijken.
Wereldwijd
Seks was overal, zegt Carroll. Als kind zag en hoorde ze vaak parende mensen, in wisselende samenstelling en leeftijd. Ook andere Bhagwankinderen herinneren het zich. Zoals de Zwitserse Leela Goldmund in Wenn ich gross bin, bin ich erleuchtet (2024). Archa Fox, microbiologe aan de universiteit van Western Australia, vertelde erover in 2021 over bij radiostation ABC. Acteur Noa Maxwell deed dat in 2018 in The Guardian. Hem bleef vooral het lawaai ervan bij.
Nog een aanwijzing dat het een wereldwijd fenomeen was, dus daadwerkelijk onderdeel van de leer van Bhagwan. Na Nederland en de VS komen nu ook Zwitserland en Australië in beeld.
Een aantal communes had, aldus Perizonius een overzichtelijk dagritme: “werk, eten, seks. Daarin draaiden de kinderen soms mee.”
En weer zo’n aanwijzing. De seks was gewoon onderdeel van het dagschema waarin kinderen soms meedraaiden.
De losse zeden waren een uitvloeisel van Bhagwans ideologie. Carroll: “Vrijheid was alles, gezin en monogamie vormden daarvoor een belemmering. Wij gingen vrij léven, ieder verkende ongeremd zijn eigen instincten. De Bhagwancommunes deden dat on steroids. Wij wisten de maatschappelijke grenzen volledig uit.”
Ook deze leer staat lijnrecht tegenover de Joodse en christelijke leer waar het huwelijk een verbintenis is tussen één man en één vrouw. Er wordt weleens de tegenwerping geplaatst dat met name in de Joodse cultuur mannen meerdere vrouwen mochten hebben, maar als we kijken naar de Bijbelse voorbeelden, dan ging het altijd verkeerd.
David verloor na overspel zijn zoon. Salomo had 1.000 bijvrouwen en verviel tot afgoderij, Abraham ging op advies van Sara vreemd en de strijd tussen Joden en Arabieren duurt nog steeds voort.
We kunnen dus rustig stellen dat elke leer die vrije seks leert een misleidende leer is.
Alcohol is wel een probleem…
“Op een dag riep ze ons, tieners, woedend bij elkaar. Er was een orgie geweest…. er was alcohol gedronken! Over de seks met de volwassen mannen zei ze niets.”
Alcohol werkt, zoals bekend, ontremmend. Maar zoals uit onderstaand citaat blijkt werd dat dus juist gezien als een belemmering van je werkelijke vrijheid. Je moest het zonder alcohol kunnen doen.
Waarom Carroll niet tegenstribbelde toen een oudere man haar benaderde? “Je was pas ‘bevrijd’ als je zonder voorbehoud promiscue was. Rondneuken was de norm, een ander voorbeeld hadden we niet.”
Volledig grenzeloos zonder gebruik van alcohol. Vraag je eens af wat dat mentaal met deze meisjes heeft gedaan en mogelijk nog doet. In het artikel worden slechts een paar slachtoffers genoemd en aan het woord gelaten, maar hoe is het al die andere slachtoffers vergaan?
110 volgelingen van Bhagwan
Perizonius en Carroll stellen dat Sheela het misbruik probeerde te verdoezelen. Perizonius: “Ze vroeg de sannyasinmeisjes wie hen hadden beslapen. Zo stelde ze een lijst samen met 110 namen.” Perizonius zucht: “Die had Sheela eruit moeten schoppen, maar het waren er zoveel, ook in de top.”
110 namen… Meisjes, kinderen nog, die al meer dan 100 wisselende seksuele contacten hadden gehad. Je hart breekt er toch van?
Wat ze deden, daar plakte Carroll lange tijd niet het etiket misbruik op. Hoe kan dat? Carroll: “Binnen de gemeenschap kon het geen misbruik heten, want waar geen grenzen zijn, bestaat ook geen grensoverschrijdend gedrag.”
Dus: Ware vrijheid kan alleen bestaan binnen bepaalde grenzen! We zien het ook in de “normale” wereld. Vrije seks wordt gepromoot, maar tegelijkertijd zijn er meer tieners dan ooit die worstelen met psychische problemen.
“Dat ‘nee’ zeggen deel is van het verkennen van je seksualiteit, paste daar niet in. De seksuele vrijheid was enkel gericht op de wensen van volwassenen.”
Jezus zei: “Laat de kinderen toe Mij komen en verhindert hen niet.” toen Zijn discipelen kinderen tegen hielden. Kinderen zijn dus belangrijk voor Hem. Hier zien we dat de satanische leer van Bhagwan precies tegenovergesteld is!
Ze vond het aanvankelijk, zegt Perizonius, wel lastig om van ‘verkrachting’ te spreken, “doordat de meiden zelf vaak instemden met seks”, zegt ze. Carroll schrijft het in haar boek: “Ik zei nooit ‘nee’.”
Waarom denk je dat seksueel contact met minderjarigen in de meeste landen bij wet verboden is? Kinderen van 13 kunnen te moeilijk “nee” zeggen tegen volwassenen en al helemaal niet in een omgeving waar iedereen “het” doet met iedereen, ongeacht leeftijd.
Helaas kennen de meeste landen ook een verjaringstermijn voor deze misdaden.
Verbijsterend!
Onder de kop ‘Bhagwan’s Child-Rearing’ (‘Bhagwans opvoeding’) rapporteerde het regionale tijdschrift Oregon Magazine in het voorjaar van 1985 dat het in de commune ‘gebruikelijk’ was dat ‘de meeste 12-, 13- en 14-jarige meisjes seksuele relaties onderhouden met oudere mannen’.
Bij dat bericht bleef het. “Dat is toch schandelijk?”, reageert Sarito Carroll. “Wij, de kinderen, waren blijkbaar een verloren stam aan wie niemand aandacht hoefde te besteden. Heel pijnlijk.”
Dit moet je toch even twee keer lezen? In een regionaal tijdschrift werd open geschreven over het seksuele misbruik van kinderen en vervolgens gebeurde er niets mee? Niemand van de politie ondernam actie? Er werd geen onderzoek ingesteld? Niemand werd vervolgd? Er werd niemand aangeklaagd? Dan zat er justitieel in Oregon toch ook het nodige fout zou je denken.
Speciale kindercommunes
Op haar dertiende werd Perizonius net als andere Europese Bhagwankinderen verscheept naar de kindercommune Medina, op een groot Engels landgoed. “Het heette Rajneesh School, maar les kreeg ik nauwelijks. We moesten dagelijks 12 uur werken”, zegt Perizonius. “In de pauze bespraken de grotere meiden met welke man ze sliepen. ‘Hij smeert je helemaal in’.”
“Kinderen deden het met elkaar en met volwassenen”, schreef Lily Dunn in 2022; in 2004 had een andere jonge bewoner, Tim Guest, al de ontmaagding onthuld van kinderen van ‘tien jaar, acht jaar’ door volwassenen of door andere kinderen.
Achter de ‘kindercommune’ ging een batterij aan misstanden schuil, aldus het Britse advocatenkantoor Leigh Day. In Engeland, maar ook in de communes in India en de VS. Namens een Britse vrouw bereidt het kantoor op dit moment een schadeclaim voor tegen de Osho International Foundation.
In die Zwitserse stichting is volgens het kantoor het vermogen van Bhagwan/Osho na diens dood ondergebracht. Leigh Day spreekt van het faciliteren van onder meer ‘kindermisbruik, gedwongen anticonceptie en sterilisatie, en kinderhandel’.
Dus… als je dacht dat we er al waren, blijkt het nog een stapje ernstiger te zijn. Speciale kindercommunes waar kinderen nauwelijks les krijgen, maar 12 uur moeten werken en dan ook nog eens als seksslaaf met volwassen mannen en elkaar aan de gang moeten. De leeftijden dalen nu tot 8 jaar. Achtjarige kinderen die door elkaar en volwassen mannen ontmaagd worden.
Kinderen die gesteriliseerd worden. Een onomkeerbaar proces. Het wordt helaas niet duidelijk wie die sterilisaties deed. Waren dat artsen in algemene ziekenhuizen of gebeurde dat intern? Het doet wat denken aan het illegaal besnijden van meisjes wat ook in ons land nog steeds gebeurt.
Hoe verder? Bhagwan is niet meer!
Het verdere artikel is voorspelbaar. Er wordt gepleit om wereldwijd onderzoek te doen naar het misbruik. De overgebleven restanten van de commune weigeren commentaar, een medewerker van het overgebleven “Osho Meditation Center” in Poona ontkent alle beschuldigingen die over Poona gaan. Ze blijven de boeken van Bhagwan verkopen. De gemeenschap is na de dood van de leider gelukkig wel gedecimeerd.
De slachtoffers hebben na al die jaren nog steeds begeleiding nodig en lijden onder meer aan PTSS en verslavingen. Professionele hulp is in veel landen duur. Anderen hebben inmiddels zelfmoord gepleegd. Het is niet bekend hoe groot de psychische schade werkelijk is; ook daar moet onderzoek naar gedaan worden.
Al met al zijn het desastreuze gevolgen waar de maatschappij voor opdraait en onder lijdt. Er zijn nog steeds wereldwijd vestigingen, onder meer in Nederland (St. Vrienden van Osho), het eerder genoemde Zwitserland (waar de erfenis naar toe verdween) en Amerika.
Bron: Trouw