Veel mensen vragen zich af waarom die palestijnse staat staat er nou toch nog steeds niet is. Sommigen wijzen naar de palestijnen, sommigen naar de Israëli’s. De meest bizarre beschuldigingen vliegen over en weer.
Maar hoe zit het historisch nou eigenlijk? En dan gaan we niet terugkijken naar duizenden jaar geleden, alhoewel daar heel goede redenen voor zijn, maar laten we ons beperken tot de vorige eeuw. Om het overzichtelijk te houden.
Vrede
Maar eerst even een uitstapje. De eigen palestijnse staat wordt vaak in verband gebracht met vrede. Dit is echter slechts ten dele waar. Naast de mogelijkheden voor een eigen palestijnse staat, die we verderop gaan bekijken, wil ik even kort de afwijzingen van vrede aanstippen:
- 1937 – Peel Partition
- 1939 – White book
- 1947 – UN Partition
- 1967 – Khartoum resolution
- 1977 – Egyptian peace deal
- 2000 – Camp David
- 2001 – Taba
- 2008 – Olmert offer
- 2009 – Bar-IIan initiative
- 2016 – John Kerry plan
- 2020 – Trump initiative?
Het laatste voorstel is pas net uitgebracht, dus de resultaten daarvan moeten we afwachten. Wel is duidelijk dat de palestijnen al zeker 10 voorstellen tot vrede hebben afgewezen.
Een eigen staat
Maar hoe zit het dan met een eigen staat? Volgens velen zou dat DE oplossing zijn om tot vrede te komen. Nou… Nee dus! Niet perse. In 2005 verliet Israël de overbekende Gazastrook in de hoop op vrede. Het resultaat was dat Israël tienduizenden raketten op zich afgeschoten zag worden, te maken kreeg met aanslagen, met onlusten aan de grens, permanente grensbewaking (in samenwerking met de VS), vuurballonnen, terreurtunnels, vermoorde burgers, noem maar op.
Dus eigen grond is zeker geen garantie voor vrede!
Afwijzingen
Maar wist u dat de palestijnen ook al vijf concrete voorstellen voor een eigen staat van de hand hebben gewezen? Vijf voorstellen, variërend in grootte en locatie. Een deel van deze voorstellen zien we straks terug omdat zij ook een “twee staten oplossing” inhielden.
- 1937 – Peel Commission.
De Arabieren kregen 80% van het omstreden gebied, de Joden 20% - 1947 – UN Partition
De Joden accepteerden, de Arabieren startten een heftige oorlog die ze verloren - 1967 – Arab League Summit in Soedan met beruchte drie “nee”‘s
– Geen vrede met Israël
– Geen erkenning van Israël
– Geen onderhandelingen met Israël - 2000 – Camp David
De palestijnen kregen aangeboden:
– Heel Gaza
– 94% van de Westelijke Jordaanoever
– Oost-Jeruzalem als hoofdstad van de palestijnse staat (waar ze nu steeds op hameren!)
De reactie van Bill Clinton: “Arafat was hier 14 dagen en zei “nee” tegen alles.”
De reactie van de palestijnen: Een bloedige golf zelfmoordaanslagen die meer dan 1000 Israëli’s het leven hebben gekost en velen verminkt. - 2008 – Olmerts aanbieding
Dezelfde aanbieding als in 2000, maar aangevuld met nog meer land. Inmiddels was Mahmoud Abbas de leider van de palestijnen en zei “nee”.
Tussen 2000 en 2008 heeft Israël haar goede wil laten zien door in 2005 eenzijdig Gaza te verlaten en de macht over te dragen aan de palestijnen.
In plaats van het gebied ontwikkelen voor haar burgers, hebben de palestijnen Gaza verandert in een terreurbasis.
Het probleem ligt dus duidelijk niet bij Israël. Het wordt hoog tijd dat de internationale gemeenschap de palestijnen onder druk gaat zetten om een bestaand aanbod te accepteren, en dan ook naleving van de vrede af te dwingen.
Een mooie uitleg in beeld en geluid:
Bron video: Prager University