Het is inderdaad al weer even geleden dat wij iets gepubliceerd hebben, terwijl daar in de tussentijd voldoende aanleiding toe is geweest. De Brexit is één van de tekenen die keurig passen in de volvoering van de dingen die voorspeld zijn. Dit artikel van Elsevier was echter dusdanig schokkend dat een reactie op zijn plaats is. Aangezien dat op de site van Elsevier zelf niet mogelijk is (waarom zou dat toch zijn?), doen we het hier.
Verzoening tussen Israël en Turkije is, op papier althans, een feit.
Van verzoening is natuurlijk geen sprake, hooguit een politieke toenadering waar beide partijen voordeel van denken te hebben. De lijn van politiek die Erdogan voert neigt meer en meer naar een islamitische, en zoals we dagelijks kunnen zien staat de gehele islamitische wereld vijandig tegenover Israël. Verzoening dus niet.
De reden was de Israëlische bestorming van het schip Mavi Marmara in dat jaar, dat hulpgoederen naar Gaza vervoerde.
Helaas blijkt dat ook Elsevier serieuze journalistiek niet hoog (meer) in het vaandel heeft, maar graag meekraait met het politiek correcte koor. In 2010 bleek al dat de lading van Mavi Marmara tenminste een bonus bevatte die niet onder de categorie “hulpgoederen” zou horen te vallen, tenzij Elsevier er ook van uit gaat dat het leveren van wapens aan Hamas “hulp” is. Mogelijk dat men daarom bewust het woord “humanitaire” weglaat voor hulpgoederen?
Lees ook ons oude artikel “Mavi Marmara, wat gebeurde er echt?”
Bij de Israëlische actie kwamen tien Turkse opvarenden om het leven.
De Israëlische actie werd uitgelokt door de “opvarenden”, die, zoals Elsevier dan wel terecht schrijft, de Israëliërs opwachtten met onder meer knuppels en stokken. Waarom zou je een soort van douane bewust bewapend opwachten als je intentie is om de mensen in Gaza hulp te brengen? Daar is op dat moment geen enkele aanleiding toe, tenzij de achtergronden van de actie van flotilla duisterder waren dan het verlenen van hulp. Blijkbaar had men duidelijk iets te verbergen en was de actie van de Israëlische Marine meer dan gerechtvaardigd.
De boot met pro-Gaza-activisten had toestemming gekregen van de Turkse autoriteiten.
Grote vraag is waarom de journalist deze zin toevoegt aan het artikel. Dit klinkt een beetje als een boot vol drugs naar de V.S. sturen en vervolgens klagen dat zij het land niet inkomen en zeggen “Ja maar, we hadden toestemming van de Nederlanders”.
Probleem is namelijk dat de Turken buiten hun eigen terrorotiale wateren, en daar liggen zowel Gaza (een niet bestaand land, dus ook geen territoriale wateren), en Israël volgens de laatste topografische informatie nog steeds buiten (en in 2010 ook). Kort gezegd: De Turkse toestemming was niets meer en niets minder een toestemming om uit Turkije te vertrekken (en daar laat men ook toeristen vol met koffers illegale nepkleding zonder probleem vertrekken, dus hoe betrouwbaar is de Turkse douane?). Niets meer, niet minder omdat Turkije op de plaats van bestemming niets, maar dan ook helemaal niets, te vertellen heeft.
Wat krijgt Turkije?
De nabestaanden van de Turkse opvarenden krijgen een schadevergoeding. Die is niet mis: in totaal moet de Israëlische regering 20 miljoen ophoesten
Tja, hier kan verschillend over gedacht worden, maar 20 miljoen is een redelijk compromis als we kijken wat Israël er voor terug krijgt, zelfs in het licht dat wat Israël krijgt volgens geldend Internationaal Recht gewoon is toegestaan, en dat zelfs door antisemitische V.N. is bevestigd.
Zit er ook voor de Israëliërs nog iets in het vat?
‘De defensieve maritieme blokkade van de Hamas-enclave blijft gehandhaafd,’
Toegegeven: Om 20 miljoen te betalen voor iets waar je zelfs volgens de V.N. gewoon recht op hebt, is veel geld. Dat Israël zo menselijk is om zelfs met hun vijanden mee te leven en de nabestaanden van de daders een aanzienlijk bedrag te betalen, is alleen maar te prijzen. Welk ander land zou dat doen?
Maar omdat Israël ook wel weet hoe de mainstream media de feiten verdraaien, is de investering van 20 miljoen in een verdrag wat hun recht weer bevestigt, is misschien wel de slimste zet van deze hele onderhandelingsronde. Voorkomen van een te snelle opbouw van de militaire macht van Hamas is zowel in het belang van Israël zelf, als van de wereldvrede. En deze deal ontneemt tegelijk de toestemming van Turkije voor een volgende vergelijkbare flottila.
Blijven de Turken ook na deze deal met Hamas praten?
Ja, de radicaalislamitische beweging blijft een onderhandelingspartner, hoewel het nog altijd de vernietiging van Israël predikt en het terreuractiviteiten allerminst afzweert.
Mooi dat Tom Reijner dit zo opschrijft. Het is inderdaad schandalig dat een land wat bij de EU wil komen ook gezellig borrelt met terreurorganisaties. Maar ach, onze eigen regering doet nog steeds hetzelfde. Van onze ‘steun’ worden ook kinderprogramma’s gemaakt die oproepen tot uitroeiing van de Joden.
Was er geen protest vanuit Israel?
Natuurlijk, ook daar hebben ze een oppositie omdat het een democratie is. En net als in Nederland ziet de oppositie het ook daar als hun taak om vooral ’tegen’ te zijn.
But anyone with even the faintest familiarity with Israeli politics knows that these two men would likely have supported the deal had they had been in the government today.
Likewise, Netanyahu would doubtless have opposed it had he been sitting in the opposition.
En omdat de deal ook in Turkije kon rekenen op de nodige weerstand (voor zover dat men nog openlijk durft uit te spreken), kan niet zo makkelijk worden gezegd dat Israël de rekening betaalde (afgezien van het letterlijke deel van de betaling dan).
De waarheid ligt dan ook besloten in deze zin:
A sober look at the facts reveals that there are no big winners or losers. Both sides made significant concessions to clinch a deal.
En dat stukje mis ik in het artikel uit Elsevier.
Ook het feit dat Israel al eerder excuses had aangeboden en zou een vergoeding betalen. Die eisen waren al ingewilligd, alleen de laatste, opheffing van de blokkade van Gaza was en is niet bespreekbaar voor Israël. Turkije wist natuurlijk ook wel dat ze daar geen succes zouden boeken, omdat (herhaling) zelfs de V.N. heeft bevestigd dat de blokkade rechtsgeldig is. De uitkomst van de onderhandelingen heeft zo lang geduurd omdat de Turkse onderhandelaars hetzelfde punt als “niet-onderhandelbaar” hadden bestempeld.
En ook dat is logisch, want anders zou hun ’toestemming’ voor het vertrek van de flottielje lichtelijk belachelijk zijn geworden. Inmiddels zijn we bijna vijf jaar verder en het geheugen van de toenmalige deelnemers en supporters is blijkbaar niet goed genoeg, want deze ‘eis’ heeft Turkije laten vallen, waardoor de onderhandelingen konden worden afgerond.
En het gevolg:
Ons eerste schip met 10.000 ton humanitaire hulpgoederen zal vrijdag naar de Israëlische haven Ashdod vertrekken.
Een klein detail over de betaling van de 20 miljoen is dat het Turkse parlement wetgeving aan moet nemen die de positie van Israëlische soldaten versterkt.
Een opmerkelijk feestje in Ankara is dat ze blij waren dat ze hebben kunnen weigeren om Hamas uit het land te gooien, maar dat was zijdelings door Elsevier al vermeld.
Noch Israël, noch Turkije hebben alles gekregen wat zij wilden,
maar ieder van hen kreeg genoeg om zichzelf als winnaar van deze vijf jarige impasse uit te roepen.
Bronnen:
Elsevier
Times of Israel
De hele tekst van het Elsevier-artikel (omdat teksten op internet nog weleens de neiging hebben te verdwijnen of te verhuizen):
Na akkoord met Turkije betaalt Israël de rekening: 4 vragen
Verzoening tussen Israël en Turkije is, op papier althans, een feit. Maar de zwaarbevochten deal kent flink wat haken en ogen. Een paar vragen en antwoorden over deze deal, want wat is er nu precies mee gemoeid?
De afspraken zullen dinsdag officieel worden bekrachtigd, zeggen premier Benjamin Netanyahu (Israël) en zijn Turkse collega Binali Yildirim.
Waarom was deze toenadering nodig?
De verhoudingen tussen beide landen – ooit opmerkelijk innige bondgenoten – waren sinds 2010 ernstig bekoeld. Zozeer, dat kon worden gesproken van een crisis. De reden was de Israëlische bestorming van het schip Mavi Marmara in dat jaar, dat hulpgoederen naar Gaza vervoerde.
Bij de Israëlische actie kwamen tien Turkse opvarenden om het leven. De Israëlische mariniers, die wilden dat de vloot naar een Israëlische haven voer voor een grondige inspectie, werden op een van de boten opgewacht door opvarenden met knuppels en stokken. Daarna ontstond een gevecht. De boot met pro-Gaza-activisten had toestemming gekregen van de Turkse autoriteiten.
Wat krijgt Turkije?
De nabestaanden van de Turkse opvarenden krijgen een schadevergoeding. Die is niet mis: in totaal moet de Israëlische regering 20 miljoen ophoesten, zei Yildirim maandag op tv. Verder is afgesproken dat Ankara humanitaire hulp en andere niet-militaire producten zal leveren aan Gaza.
Zit er ook voor de Israëliërs nog iets in het vat?
Zowel Turkije als Israël gaat zo snel mogelijk weer ambassadeurs uitwisselen. En de Israëlische zeeblokkade van de Gazastrook blijft ook met de bereikte deal van kracht. ‘De defensieve maritieme blokkade van de Hamas-enclave blijft gehandhaafd,’ zei hij op een persconferentie in Rome.
‘Dit is een opperst veiligheidsbelang van ons. Ik was niet bereid tot een compromis hierover. Het is van essentieel belang om de troepenopbouw door Hamas te voorkomen.’ Het moet afgelopen zijn met Hamas-activiteiten zoals fundraising voor de beweging op Turkse bodem.
Blijven de Turken ook na deze deal met Hamas praten?
Ja, de radicaalislamitische beweging blijft een onderhandelingspartner, hoewel het nog altijd de vernietiging van Israël predikt en het terreuractiviteiten allerminst afzweert. De Turkse president Recep Tayyip Erdogan had nog voor het weekeinde een ontmoeting met Hamas-leider Khaled Mashal, die daarvoor vanuit Qatar naar Istanbul kwam.
erdoganhamas
Mashal (l) en Erdogan tijdens een ontmoeting december 2015 -bron:AFP
27 jun 2016
Tom Reijner
Tom Reijner
Tom Reijner (1986) werkt sinds augustus 2013 op de webredactie. Hij studeerde Politicologie en Geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam.