In het magazine van Vereniging Eigen Huis verscheen april 2012 een voorwoord van de algemeen directeur van deze club, die niet vroeg, maar schreeuwde om een reactie!
Onlangs kwam ik Harry tegen. Hij neemt deze dagen afscheid van het bedrijf waar hij met veel plezier 37 jaar gewerkt heeft. Ik dacht: die komt in een museum te staan. Tegenwoordig is het praktisch normaal als je een paar maal van baan of opdrachtgever wisselt. Je hebt een serieel monogaam arbeidsleven. Sterker nog: de huidige intreders op de arbeidsmarkt hebben, gewenst of ongewenst, een toekomst van een ‘polygame’ verhouding met werkgevers. Een baan is net zo of zolang vast als werknemer en/of werkgever of opdrachtgever dat willen. Dit heet flexibilisering van de arbeidsmarkt. Jammer dan: deze werknemers krijgen geen of met de grootste moeite een hypotheek. De flexibilisering van de relatiemarkt deert de financiers tot nu toe in elk geval niet, terwijl het voor hen een relatief groot risico met zich meebrengt. Immers, één op de drie huwelijken loopt uit op een scheiding. Ook in het persoonlijke leven hebben mensen vaak enkele langdurige verhouding en/of meer wisselende contacten: het gaat aan en uit. Geen geldverstrekker of autoriteit – en dat is maar goed ook – die daaraan de consequentie verbindt om maar geen hypotheek te geven of te garanderen. Betalingsachterstanden met als gevolg executieveilingen komen relatief vaker voor bij scheidende stellen, dan bij jonge mensen die (graag of niet) vaker van baan of opdrachtgever wisselen. Veelbanerij is volgens mij financieel veiliger dan veelwijverij. Voor burgers en banken!
Bron: VEH Magazine april 2012
Het was een nogal schokkende ervaring om dit standpunt te lezen. Bepaald ook niet objectief van een vereniging, maar goed …
Als het aantal relatiebreuken een probleem wordt, dan moet de politiek daar een oplossing voor vinden. Als het grote aantal echtscheidingen echt zo gevaarlijk is, dan is het onverantwoord om op deze manier door te modderen. Uiteindelijk betalen onschuldigen namelijk de rekening van het ondoordacht handelen van anderen, en dat kan toch nooit de bedoeling zijn?
Er gaan steeds meer stemmen op om rokers, mensen met obesitas, en anderen die een verhoogd risico op bepaalde aandoeningen, hun eigen zorgkosten maar te laten betalen, omdat de maatschappij het niet meer op kan (wil!) brengen. Dan is het volstrekt logisch dat dit ook gaat gelden voor mensen die uit elkaar gaan. De financiële consequenties van de eigen keuze zal ook door die persoon zelf gedragen dienen te worden.
Sterker nog: Dat heeft veruit voorrang boven het extra zwaar aanpakken van rokers en obesitaspatiënten. Een relatie is altijd een vrijwillige breuk, opgeven uit gemakzucht, of wat dan ook, maar veel rokers zijn serieus verslaafd en een obesitaspatiënt heeft er in de meeste gevallen ook niet zelf om gevraagd.
Bij het aangaan van relaties zou het goed als we wat meer het ‘bezint eer ge begint’-principe weer toe gaan passen. Dat zal aanzienlijk schelen in het aantal echtscheidingen en dus een veel minder zware wissel op de samenleving trekken.
Want hier wordt slechts een klein probleem aangekaart. Veel mensen belanden na een scheiding in een bijstand of andere uitkering terecht. Kosten: samenleving. Op de toch al krappe woningmarkt moet een extra woning uitgedeeld worden. Kosten: samenleving. Wachtlijsten worden er langer door, en mensen die voor hun werk zouden willen verhuizen worden geconfronteerd met wachtlijsten van 18 to 50 jaar.
Het zou dus een prima idee zijn als geldverstrekkers deze hoge risico’s mee laten wegen in het verstrekken van hypotheken. Feitelijk zijn ze dat ook gewoon verplicht, net zoals ze dat bij andere risico’s nu vaak veel te veel doen! Echtscheiding zou een uitsluiting op de hypotheekgarantie moeten worden!