Gisteren verscheen er een artikel in Trouw dat vroeg om een reactie.
- Ten eerste ziet Moisi dat het staatsmanschap is teruggekeerd in Europa. Hij verwijst daarbij naar het goede werk van de Italiaanse premier Mario Monti.
Geen commentaar 😉 - beter bestuur. Vooral de recente benoemingen van vrouwen op belangrijke posten in Italië en Frankrijk leidt bij de hoogleraar tot vertrouwen.
Terwijl ik deze reactie schrijf zit ik toevallig te kijken naar een documentaire over de verschillen tussen man en vrouw. Daaruit wordt één ding duidelijk: Deze stelling van Moisi is pure onzin. Hij roept iets wat politiek correct is, maar er is geen enkel bewijs voor zijn stelling.
Hiermee wil ik niet zeggen dat het verkeerd is om vrouwen op hoge posten te benoemen, maar het leidt zeker niet per definitie tot beter bestuur zoals Moisi beweert. Maar … toegegeven … het klinkt politiek correct wel lekker. Alleen jammer dat het inhoudsloos is. - Europeanen zijn allemaal doordrongen van de ernst van de situatie. Dat vergroot het draagvlak voor noodzakelijke bezuinigingen en hervormingen. De verkiezing van François Hollande in Frankrijk ziet Moisi niet als een motie tegen bezuinigingen, maar als een interne afrekening met Nicolas Sarkozy.
Hij kiest er voor om het op een bepaalde manier te bezien, maar het is nog maar de vraag of hij daar gelijk in heeft. Al maandenlang horen we geluiden dat de burger het juist meer dan zat is dat hij de rekening van het falend beleid van politici gepresenteerd krijgt. De enigen die dat niet willen erkennen zijn de politici. - De Europese diversiteit is reden vier voor optimisme. “Van Duitse auto’s tot Franse luxe goederen, de Europese industriële concurrentiekracht moet je niet onderschatten.”
Dat is geen reden voor optimisme. Wederom het klinkt weer lekker politiek correct, maar de Bijbel leert al dat juist deze diversiteit een van de grootste, zo niet de grootste , zwakte van Europa is. Europa is geen echte eenheid, en zal dat ook nooit worden. Dat laat Moisi ook zien met zijn vijfde punt, dus feitelijk spreekt hij zichzelf tegen. - nationalisme. Europa kent de gevaren, maar in de huidige EU kan die kracht ten goede worden aangewend, denkt Moisi. Hij wijst op de groei van Aziatische landen als Korea, China en Taiwan die het net zo goed wilden doen als Japan. In Europa is Duitsland het economisch te kloppen land.
En weer: Europa is dus helemaal geen echte eenheid, en dat erkent Moisi ook. Natuurlijk moet je dan iets verzinnen om er toch positief over te zijn, maar Europa moet het wereldwijd opnemen tegen eenheden als China, Brazilië, Rusland, Amerika. Bijna allemaal landen die per land alleen al groter zijn dan Europa tezamen. - democratie die zo diep is verankerd in de Europese cultuur. Zo bracht maar liefst tachtig procent van de Fransen hun stem uit op een van de presidentskandidaten.
De opkomst bij de meeste verkiezingen is veel lager dan de hier genoemde 80%. Het is dus nogal een scheef beeld wat hij hier schetst.
Bovendien weet ook elke Europese burger dat democratie inmiddels een lachertje is geworden. De burgers van Nederland en Ierland stemden massaal tegen de Europese grondwet, maar toch werd hij doorgedrukt. De meerderheid van de burgers stemt tegen een uitgebreid noodfonds, maar we krijgen het wel. De enige reden waarom politici in Europa massaal referenda tegenhouden is omdat ze heel goed weten dat daarmee het falen van de democratie steeds opnieuw aan het licht komt. - De zevende reden om in Europa te geloven hangt samen met haar universele boodschap en de talen. “Slechts weinig mensen dromen er van Chinees te worden, of een van de vele lokale talen te leren, het Mandarijns uitgezonderd. Engels, Spaans, Frans en in toenemende mate Duits overschrijden de nationale grenzen.”
Op de eerste plaats is dit niet helemaal waar. Mandarijn wordt gezien als de taal van China. Of het succes van het Engels door Europa komt is nog maar heel sterk de vraag. De grootste natie waar Engels gesproken wordt is per slot van rekening niet Engeland, maar Amerika. Het ligt dus veel meer voor de hand dat het succes van deze taal komt door de internationale invloed van Amerika.
Hetzelfde geldt voor Spaans. Een heel groot deel van Zuid-Amerika spreekt Spaans, of een variant daar op. - Dan het multiculturalisme, de achtste reden. “Het is een omstreden model, maar het multiculturalisme is meer een bron van sterkte dan van zwakte. De mix van culturen maakt mensen in Europa rijker in plaats van armer.”
Dit is een opmerkelijk standpunt aangezien steeds meer politici, in navolging van Merkel, toe durven geven dat de multiculturele samenleving geflopt is. Zelfs in DE multicluti-staat Nederland hebben politici, en niet alleen Wilders, toegegeven dat de multiculti-staat een grote flop is. - De negende reden komt uit de nieuwe Europese landen. Met de toetreding van voormalig communistische landen als Polen wint de EU aan legitimiteit. De toetreding van Kroatië en Montenegro kan een eventuele Griekse exit opvangen.
Of de EU aan legitimiteit wint zal nog moeten blijken. Het toevoegen van zwakke eenheden aan het totaal verzwakt het totaal altijd. - De tiende reden om te geloven in Europa is volgens Moisi de belangrijkste. Europa en de wereld hebben geen beter alternatief.
En dat is helemaal nog maar de vraag. Was de wereld voor 2000 slechter af dan nu?
Voorstanders roepen met name het laatste punt steeds weer opnieuw. De economie zou zo hard gegroeid zijn, maar voor de invoering van de euro was Nederland ook al een exportland. Het is dus nog maar de vraag of de door de voorstanders gepresenteerde cijfers kloppen. Bovendien vergeet men vaak de honderden miljarden die we inmiddels over hebben moeten boeken naar noodlijdende landen.
Mijn conclusie is dat de opsomming van Moisi nogal kort door de bocht is. Hij probeert overal een positieve draai aan te geven, maar al te realistisch klinkt het allemaal niet.