Terwijl Israël door hen veroordeeld wordt, verkiezen Arabieren het leven in de Joodse Staat boven een huis in Palestijns gebied.
De recente seismische ontwikkelingen in de Arabische landen hebben de “screen saver” van het Midden Oosten weggehaald, waardoor het echte Midden Oosten zichtbaar is geworden: topzwaar door geweld, verdeeldheid, oppervlakkigheid, haat-lessen en verraad, en laag scorend op voorspelbaarheid, zekerheid, geloofwaardigheid en democratie.
De ineenstorting van Arabische regimes weerspiegelt de ineenstorting van oppervlakkige aannames, die de basis hebben gevormd van de Westerse politiek en de vorming van de publieke opinie. De oproer in Arabische samenlevingen legt de nadruk op de dramatische kloof tussen de Israëlische democratie en haar Arabische buren.
In feite hebben de recente gebeurtenissen in Tunesië, Egypte, Jemen, Bahrein, Oman, Libië, Syrië (en je hebt nog niets gezien …) het verlangen in de Arabische straten naar de vrijheden en voordelen van de Israëlische democratie versterkt.
Israëlische ID-kaarten zijn bijvoorbeeld geliefd bij belangrijke PLO en Hamas officials en hun familieleden, zoals de drie zussen van Ismail Haniyeh, de leider van Hamas. Zij zijn getrouwd met Israëlische Arabieren en gemigreerd van Gaza naar Tel Sheva in de Israëlische Negev. Twee zijn inmiddels weduwe, maar geven er de voorkeur aan om in de Joodse Staat te blijven, en de zoon van de derde zus dient in het Israëlische Leger (IDF).
Akrameh Sabri, een belangrijke religieuze moslimleider in oost-Jeruzalem, die antisemitische en pro-terrorisme preken houdt, wil zijn Israëlische ID-kaart houden, net zoals Hanan Ashrawi van de PLO, Muhammed Abu-Tir van Hamas, de vrouw van Jibril Rajoub, etc.
Circa 150.000 niet-Israëlische Arabieren, hoofdzakelijk uit Judea en Samaria, zijn getrouwd met Israëlische Arabieren en hebben tussen 1993 en 2003, Israëlische ID-kaarten gekregen. Daarnaast preferen vele duizenden illegale Arabische buitenlanders Israël boven Palestijns gebied.
Een aanzienlijke netto-emigratie sinds 1950, jaarlijks ca. 30.000 Arabieren van Judea, Samaria en Gaza, werd in 1968 aanzienlijk verminderd toen Israël toestond dat Arabieren toegang kregen tot Israëlische infrastructuur van werk, gezondheidszorg en opleiding, en door de Israëlische aanleg van deze infrastructuren in die gebieden. Het niveau van Arabische emigratie (uit Israël) verminderde tijdens de jaren van Aliyah (Joodse immigratie naar Israël), omdat Arabieren werkzaam waren in de aanleg van de infrastructuur die nodig was voor deze immigratiegolf.
Israëlische Arabieren verzetten zich krachtig tegen elke overeenkomst, zoals een uitwisseling van land tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit, waardoor zij zouden veranderen in Palestijnen, waarmee hen het recht op Israëlisch burgerschap ontzegt wordt.
Jeruzalem – de duidelijke keuze van Arabieren
Een aanzienlijk deel van de Arabieren in Jeruzalem geeft er, volgens de op 12 januari 2011 door het Palestijnse Centrum voor Publieke Opinie onder leiding van Nabil Kukali uit Beit Sakhur, gehouden enquête naar de publieke opinie, de voorkeur aan om onder Israëlische gezag te blijven. De enquête werd gehouden in opdracht en onder toezicht van “Pechter Middle East Polls” met Princeton als thuisbasis en de “Council on Foreign Relations” met New York als thuisbasis.
Sinds 1967 zijn de Arabieren uit Jeruzalem, binnen de Israëlische grenzen, permanente Israëlische burgers en houders van een Israëlische ID-kaart. Daarmee kunnen ze vrijelijk door Israël reizen en werken, gebruik maken van de Israëlische gezondheidszorg, pensioenen, sociale zekerheid, werkloosheids-, arbeidsongeschiktheids-, en kindertoeslagen, en ze kunnen stemmen in verkiezingen van Jeruzalem.
Volgens de enquete uit januari 2011, die werd gehouden onder Palestijnen in Arabische wijken, ver van elke Joodse aanwezigheid, zou 40% van de Arabieren uit Jeruzalem verhuizen naar een gebied binnen Israël als hun huidige wijk overgedragen zou worden aan de Palestijnse Autoriteit. Slechts 27% zou verhuizen naar Palestijns gebied als hun wijk een internationaal erkend deel van Israël zou worden.
Daarbovenop neemt 39% aan dat de meeste mensen in hun wijk de voorkeur geven aan Israëlisch staatsburgerschap, en slechts 31% neemt aan dat de meesten de voorkeur geven aan Palestijns burgerschap. Terwijl 35% er zelf de voorkeur aan geeft om Israëlisch staatsburger te zijn, geeft slechts 30% er de voorkeur aan om Palestijns staatsburger te worden.
We kunnen aannemen dat wanneer de enquêteurs de factor “angst” voor Palestijnse terroristische vergelding hadden toegevoegd, het aantal Arabieren uit Jeruzalem dat gekozen zou hebben voor Israëlisch staatsburgerschap hoger zou zijn geweest.
Wat weten de Arabieren uit Jeruzalem, Judea, Samaria en Gaza over de Palestijnse Autoriteit van Mahmoud Abbas dat westerse beleidsmakers en vormers van de publieke opinie niet weten? Wanneer zullen de westerse beleidsmakers en vormers van de publieke opinie de Abbas “screensaver” verwijderen en de echte Abbas laten zien?
Bron: Ynetnews.com