Met zulke vrienden.
Al eerder heb ik geschreven dat de regering Cameron een van de meest vijandige tegenover Israël is uit de geschiedenis. David Cameron zelf en minister van Buitenlandse Zaken, William Hague, hebben de Hamaspropaganda over cijfers van slachtoffers en elke oorlog met Israël steevast als betrouwbaar behandelt, terwijl zij overduidelijk een opeenstapeling van leugens zijn, en hebben tot mijn stomme verbazing de Arabische strategie om de zelfverdediging van Israël om te draaien in agressie, bij elke mogelijkheid herhaald. Toen hij in de oppositie zat, heeft Hague keer op keer Israël’s gedrag tijdens de oorlog met Libanon in 2006 veroordeeld als buitenproportioneel. Cameron zelf veroordeelde Israël voor zijn ‘aanval’ op de Turkse terroristenboot de Mavi Marmara en noemde Gaza een ‘gevangenenkamp’.
Nu is Hague weer bezig. Met de ongeregeldheden in de Arabische wereld door de onrust in Tunesië en Egypte, en met de directe dreiging dat deze instabiliteit er toe zal leiden dat de regio nog verder in islamitische theocratische tirannie zal worden getrokken, reageert de minister van Buitenlandse Zaken van Engeland door … Israël zwart te maken. Het doet er niet toe dat de opstand in Egypte en Tunesië, samen met de spanning in Jordanië en Saudi Arabië dat hun regimes ook weggevaagd zullen worden door opkomend extremisme, de absurditeit van de claim dat de stabiliteit in de regio afhangt van het oplossen van het ‘Palestijnse’ probleem, aantoont. Hague maakt zijn punt door te beweren dat de oplossing van de onrust ‘het vredesproces in het Midden Oosten’ is.
Hij vergeet dat dit proces is vertraagd doordat Abbas en consorten niet eens willen onderhandelen. Hij vergeet dat zelfs deze zogenaamde ‘gematigden’ er op staan dat zij Israël als Joodse staat nooit zullen accepteren, en daarmee hun 90-jarige uitroeiings-oorlog tegen de Joodse aanwezigheid in het land, weigeren te beëindigen. Hij vergeet dat zij hun mensen en hun kinderen doorlopend inprenten om Joden te haten en Israëlieten te vermoorden. Hague weet dat het de schuld van Israël is. Zoals de Times verslaat:
Het vredesproces in het Midden Oosten loopt het gevaar slachtoffer te worden van de revolutionaire golf die door de Arabische wereld gaat, en Israël brengt zichzelf in gevaar door geen compromis te willen sluiten, zei William Hague gisteren tegen The Times. Sprekend op een crisismissie voor de vrede, waarbij hij vijf landen in drie dagen aandeed, liet de minister van Buitenlandse Zaken duidelijk weten dat Israël de strijdlustige taal van premier Benjamin Netanyahu, sinds de opstand en protesten in Tunesië en Egypte, af zou moeten zwakken.
… Mr. Hague reageerde op toenemende militaristische uitlatingen door Mr. Netanyahu, die zijn natie oproep klaar te zijn voor ‘elke uitkomst’ en beloofde om de ‘kracht van de staat Israël te zullen versterken’. De minister van Buitenlandse Zaken zei: “Dit is geen tijd voor strijdlustige taal. Het is een tijd om nog meer vaart te zetten achter het vredesproces in het Midden Oosten.”
Strijdlustig? Israël is momenteel doodsbang dat, als islamisten in Egypte aan de macht komen en het 30 jaar oude vredesverdrag verscheuren zoals door het moslim broederschap aangekondigt, dat zij een hernieuwde nachtmerrie van dreiging vanuit het zuiden en ook van Iran/hezbollah in het noorden en Iran/hamas in Gaza onder ogen moeten zien. Het wordt dan dus omringd door strijdlustige vijanden. Het moet zijn hele militaire en strategische denken veranderen om zichzelf te verdedigen tegen zo’n grimmig vooruitzicht, en ja natuurlijk moet het zijn strijdkrachten versterken. Nog meer jonge Israëlieten zullen worden opgeroepen om in het leger te dienen en het risico van de dood onder ogen te zien om te voorkomen dat hun land van de kaart geveegd wordt. De voorstelling van William Hague door de uitspraken van Netanyahu dat zijn land zich zal moeten verdedigen neer te zetten als ‘strijdlustig’ zijn eenvoudigweg obsceen.
Laten we hopen dat we niet nog meer misselijkmakende hyprocrisie van Cameron of Hague moeten horen over dat zij Israëls trouwe bondgenoten zijn. Wie heeft er met zulke ‘vrienden’ nog vijanden nodig?
Bron: Spectator