Jodenhaat, antisemitisme, is een onderwerp wat nogal wat emoties oproept. Maar erger nog: wat nogal wat consequenties heeft en zeker heeft gehad in onze geschiedenis. Meest bekende en schrijnende voorbeeld is wel de genocide op 6 miljoen Joden door nazi-Duitsland. Met dit in gedachten is het dan ook onvoorstelbaar dat deze ongefundeerde haat nog steeds in onze maatschappij aanwezig is, en helaas weer toeneemt.
Job Cohen man zonder ruggengraat, die kant kiest van hen die zich misdragen
Enige tijd geleden heb ik het boek “Van Jodenhaat naar zelfmoordterrorisme” gelezen, een pittig boek waar je ook wel even de tijd voor moet nemen, aangezien het ca. 1100 pagina’s telt. Bij het boek hoort ook een CD-ROM met ca. 1500 spotprenten waarvan de meeste recentelijk zijn gepubliceerd in Arabische kranten. Opmerkelijk dat uitgerekend deze kranten spotprenten plaatsen, want waren zij niet juist degene die zoveel moeite met spotprenten hadden?
Een opmerkelijke ontwikkeling is gaande binnen een partij waarvan de huidige leider als motto “De boel bij elkaar houden” heeft. U raadt het al, de PvdA. In het partijprogramma van deze partij wordt Israël nadrukkelijk op de korrel genomen, terwijl er geen woord wordt geschreven over moslimlanden waar vele honderdduizenden sterven door etnisch geweld.
Over de leider van deze partij, Job Cohen, is het oordeel van Manfred Gerstenfeld duidelijk:
Een man zonder ruggengraat, iemand die altijd achter de feiten aan loopt, de boel ‘bij elkaar wil houden’. Dat laatste betekent in de praktijk: de kant kiezen van hen die zich misdragen. Aan de onveiligheid van de Joodse gemeenschap deed hij lange tijd niets, toen hij nog burgemeester was van Amsterdam. Hij zegt nog steeds: ‘Het Jodendom betekent niets voor mij’. Alsof een denkend mens een gedeelte van de identiteit die hij van zijn ouders heeft meegekregen, kan wegcijferen
Naar mijn idee heeft de afkeer die Cohen duidelijk ten toon spreidt over zijn eigen afkomst verstrekkende gevolgen. Hij veroorzaakt daarmee juist de splitsing, die hij zo krampachtig probeert te voorkomen. Hij is daarmee één van de veroorzakers van de steeds groter worden scheidingen tussen diverse groeperingen in de Nederlandse samenleving. Het is onmogelijk eenheid in een samenleving te creëren en tegelijkertijd één bevolkingsgroep – in dit geval Joden – aan de kant te schuiven. Er zullen onherroepelijk mensen uit andere delen van de bevolking zijn die dit onrecht, ook nog eens veroorzaakt door één van onze ‘leiders’, signaleren en er tegen in verweer komen. De redenaties van Cohen rammelen dus aan alle kanten.
Kenmerkend voor de mate van Jodenhaat in Nederland is de gebeurtenis in Weesp. Een Europese primeur waar we bepaald niet trots op hoeven te zijn. In Weesp moest een dienst in een synagoge worden afgezegd na bedreiging. Een duidelijker teken van scheiding binnen een samenleving is nauwelijks denkbaar, en de overheid heeft er duidelijk geen antwoord op.
Of het geschiedvervalsing of eenvoudigweg onwetendheid is weet ik niet, maar het feit dat Eberhard van der Laan de Holocaust en de Nakba in één adem noemt is schrijnend. Een duidelijker voorbeeld van appels met peren vergelijken is nauwelijks denkbaar, en uitermate kwetsend voor Joden.
De Nakba is het begin van het Palestijnse vluchtelingenprobleem nadat de Arabieren de oorlog om Israël ter vernieten, die zij zelf begonnen waren, in 1948 verloren. Feit is dat de Palestijnen dit ‘probleem’ zelf in stand houden. Ze hebben de vrijheid om zich in Israël te vestigen. Echter, er is geen mens gedood door de Nakba, terwijl de Holocaust de brute moord op 6.000.000 mensen omvat. In Nederland keerden ruim 100.000 van de 140.000 vooroorlogse Joden nooit meer terug.
Joden moet je doden, maar dat is verboden
De tekst van een ‘lied’ wat in 2004 in het openbaar in lijn 24 van de Amsterdamse tram gezongen werd door vier jongeren met een ‘mediterraan uiterlijk’. Honderden mensen in de tram doen niets, en ook het vervoersbedrijf laat het gebeuren. Hetzelfde vervoersbedrijf discrimineert later een Egyptische Christen door hem te verbieden een kruisje zichtbaar te dragen.
Wim Kortenoeven werkte van 2000 – 2010 bij het CIDI (Centrum Informatie en Documentatie Israël) en is nu Tweede Kamerlid voor de PVV.
Het CIDI is een erkend kennisinstituut met een hoge betrouwbaarheidsreputatie. Desondanks is het niet altijd eenvoudig om onze visie geplaatst te krijgen in de opinierubrieken van de Nederlandse media. Dat lijkt extremisten als oud-ambassadeur in Saoedi-Arabië Jan Wijenberg soms gemakkelijker af te gaan. Deze geestverwant van Gretta Duisenberg kreeg destijds zelfs een ingezonden stuk in NRC Handelsblad geplaatst, kort nadat hij die krant in een open brief had gesommeerd columnist Afshin Ellian te ontslaan omdat hij een pro-Israëlische propagandist zou zijn. Diezelfde Wijenberg heeft de Nederlandse regering in een lange tiradebrief opgeroepen het CIDI als terroristische organisatie te bestempelen en te verbieden.
Je zou denken dat zo’n arrogante houding als die van Wijenberg voldoende zegt over de achterliggende motieven van deze man, maar blijkbaar snapt men bij het PvdA niet dat je met zulke mensen alleen maar vernietiging kunt brengen, en dat de zogenaamd nagestreefde eenheid op deze manier ten alle tijden een illusie zal blijven.
De PvdA heeft voor een deel een geïslamiseerd kader. Een aantal van die islamitische PvdA-bestuurders spreekt niet eens behoorlijk Nederlands. Sommigen gaven openlijk toe de inhoud van het partijprogramma niet te kennen.
Dan kun je niet anders dan concluderen, dan dat deze mensen een wel heel ander doel na moet streven dan de bevordering van enige vorm van eenheid. Zij hebben niet eens ten doel de PvdA vooruit te helpen, maar hier moeten wel diepere en duistere motieven een rol spelen, waar de PvdA zich voor laat gebruiken.
In elke normale, zichzelf respecterende, organisatie zou het ondenkbaar zijn dat een deel van het kader de eigen visie niet eens weet. Wat is er dan bij de PvdA fout gegaan dat men mensen in het kader heeft wat niet voldoet aan de wettelijke verplichting, die mede als gevolg van Cohen tot stand is gekomen, van inburgering en taalbeheersing en die de visie van de door hen vertegenwoordigde partij minder belangrijk blijken te vinden dan een achterliggende verborgen agenda?
Opmerkelijk is de ommezwaai van de PvdA helemaal in historisch kader. Er is al eerder gesteld dat Cohen zijn eigen afkomst verloochend, maar de PcdA als geheel doet hetzelfde. In 1973 leverde Nederland in het diepste geheim munitie, vuurmonden en tracks voor Centurion-tanks aan het Israëlische leger. De toenmalige minister van Defensie, Henk Vredeling, en staatssecretaris Bram Stemerdink hebben de beslissing tot levering genomen uit morele overwegingen. Beiden waren lid van de PvdA. Voor hen was het onaanvaardbaar dat de Israëlische staat, die internationaal erkend is, en door internationaal recht ook massaal wordt ondersteund, met vernietiging werd bedreigt.
Martijn van Dam begrijpt als PvdA woordvoerder Buitenlandse Zaken helemaal niets van het Midden-Oosten. Maar hij steekt zijn vijandschap ten aanzien van de Joodse staat niet onder stoelen of banken. Het is heel erg als een ondeskundig en arrogant iemand een dossier moet bewaken waarin de mogelijkheid van leven of dood besloten ligt
Of van Dam zich daadwerkelijk door haat laat leiden of niet, is niet echt van belang. Wat wel van belang is, is het feit dat hij dwars tegen het internationaal recht in, blijkbaar zijn eigen voorkeuren laat prevaleren boven de geldende wetten. Ook historisch is hij blijkbaar niet erg goed onderlegd, en ik zou weleens willen weten uit welke bronnen deze van Dam put, op basis van welke informatie hij zijn standpunten inneemt.
Uit Amsterdam komen langzaam maar zeker steeds meer verhalen, die aangeven welke kant het op gaat. Dat die keuze gemaakt is, is op zich de verantwoording van de bestuurders, en met name van Job Cohen die destijds als burgemeester ‘de eenheid wilde bewaren’. Opmerkelijk is dat hij, in tegenstelling tot vele, vele anderen, zo ongeveer als enige overtuigd lijkt te zijn van het succes van zijn ‘bruggenbouwen’. Een paar voorbeelden wil ik u niet onthouden:
Echte Amsterdammers? Die wonen bijna niet meer in Amsterdam. Meer dan 90% is de laatste jaren weggepest door Marokkaans tuig
Vroeger hadden we een christelijk kerkje aan het einde van de straat. Elke zondag was daar een dienst of mis, ik weet het niet precies, maar niemand had er last van. Sinds een tijdje is dat verandert in een moskee. Nu hebben we elke vrijdag problemen. Auto’s staan op de stoep geparkeerd, invaliden kunnen er niet eens meer normaal door. En de politie doet er niets tegen, maar als ik m’n auto een keer fout parkeer heb ik gelijk een prent. Dat klopt niet!
Dat in mijn geboortestad op de voetbalvelden onder democratisch bestuurd jarenlang ‘Hamas, Hamas, alle Joden aan het gas’ en ‘ Joden die moeten we doden’ – aanvankelijk door u getolereerd als ‘een incident’- nog steeds voortdurend gehoord worden, is bijna onvoorstelbaar
Rabbijn Raphael Evers luidde de noodklok over bedreigingen jegens Joden als die met een keppel op door Amsterdam lopen of de synagoge bezoeken. Waarbij de daders steevast Marokkaanse jongeren zijn
Opperrabbijn Binyomin Jacobs uit Amersfoort:
Op een kleuterschool schold een driejarig kindje uit Somalië mij uit voor ‘vuile Jood’. Ik kan geen discussie met een peuter aangaan
Het mag duidelijk zijn dat een dergelijke gedachte niet bij een peuter zelf vandaan komt, maar maakt overduidelijk hoe er binnen Nederland over de eenheid wordt gedacht door bepaalde groeperingen. Dat dit verlangen naar eenheid zich niet uitsluitend richt op Joden werd wel duidelijk toen een 82-jarige bejaarde in een rolstoel door Marokkaanse pubermeisjes van een jaar of 13 werd uitgescholden voor Nederlandse varkenshoer, en vervolgens werd door diezelfde meisjes werd mishandeld.
Op sommige scholen is het inmiddels zo goed als onmogelijk om nog les te geven over het historische feit van de holocaust door agressieve reacties van allochtoonse leerlingen
Afshin Ellian wordt sinds door moord op van Gogh beveiligd:
De Palestijnen hebben geen belangstelling voor een eigen staat. Het gaat hun er om Israël op te heffen, hetgeen iets heel anders is. Dat werd opnieuw duidelijk in 2002 tijdens de Israëlische acties in Jenin. Palestijnse strijders hadden zich daar in het midden van een vluchtelingenkamp gevestigd. Ze brachten zo willens en wetens hun eigen burgers in gevaar. Tenslotte is het uitgezocht en heb ik gelijk gekregen. Er waren 53 mensen gedood, van wie de meeste gewapende Palestijnen.
Het is een feit dat de Hamas en andere Palestijnse organisaties deze ’tactiek’ vaker toepassen. Burgers die als schild gebruikt worden, soms zelfs door ze letterlijk voor militaire doelen te plaatsen, maar vaker nog door militaire doelen te plaatsen binnen woongebieden, in scholen, supermarkten, moskeeën, en zelfs ziekenhuizen.
Beide tactieken worden internationaal als verwerpelijk beschouwd, en door het internationale recht streng veroordeeld. Dit weerhoudt de Palestijnen er echter niet van om deze tactiek, die keer op keer burgerslachtoffers eist, nog steeds toe te passen.
Bronnen:
De Telegraaf 20 november 2010
Van Jodenhaat naar zelfmoordterrorisme door Dr. H. Jansen
Het Verval door Manfred Gerstenfeld